Op basis van een nota van de juridische dienst van de Kamer hebben de Vivaldi-meerderheidspartijen besloten dat een tweede lezing van het KB dat de epidemische noodsituatie afkondigt en zo de pandemiewet activeert, niet mogelijk is. Nochtans is dat “klinkklare nonsens”, zo stelt Vlaams Belang–fractievoorzitter Barbara Pas in een reactie. “Een nota van de Kamerdiensten heeft geen enkele kracht van beslissing, zeker niet wanneer die regelrecht ingaat tegen de eigen kamerreglementen.” Of zoals EU-parlementslid Gerolf Annemans tweette: “Ik kan mij geen enkel geval herinneren waarin de juridische dienst van de Kamer tot een besluit kwam dat afweek van de wensen van de (regerings)meerderheid.”

De bepalingen omtrent de tweede lezing staan namelijk uitsluitend vermeld in het Kamerreglement, in het bijzonder in het artikel 82 en 83. Op geen enkele manier wordt er verwezen naar andere vigerende wetgeving die van toepassing zou kunnen zijn. Het argument van de verwijzing naar de wetgeving inzake Raad van State gaat dan ook niet op. De uitzonderingen, waarbij er geen toepassing kan gemaakt worden van de tweede lezing in commissie, zijn uitdrukkelijk in het Kamerreglement bepaald en limitatief. Meer zelfs: doordat de opsomming limitatief is, dient net te worden vastgesteld dat een tweede lezing wel degelijk mogelijk is.

“Vivaldi-regering zet parlement zelfs al buitenspel voor ze volmachten neemt”

Tenslotte mag niet voorbijgegaan worden aan de inhoud van het wetsvoorstel dat dient bekrachtigd te worden. “De parlementaire controle zoals opgenomen in de Pandemiewet is uitermate beperkt”, vervolgt Pas. Ongeveer de enige parlementaire controle die is ingebouwd is juist de verificatie of er voldaan is aan de voorwaarden om te kunnen spreken van een epidemische noodsituatie. “Het is niet omdat een (advies)orgaan om welke reden dan ook van mening is dat aan de voorwaarden voldaan is om te kunnen spreken van een epidemiologische noodsituatie dat dit ook het geval is.”

“In die zin was het niet alleen nuttig, maar misschien zelfs noodzakelijk om een tweede lezing te vragen over het voorliggende wetsontwerp”, besluit Pas. “Maar blijkbaar kon de regering geen dag langer meer wachten om het parlement buitenspel te zetten, en was het flagrant overtreden van de kamerreglementen daar het ideale middel toe.”