In Vlaanderen zijn tien keer meer trajectcontrolesystemen voorhanden dan in Wallonië. Dat blijkt uit het antwoord van minister van Binnenlandse Zaken Annelies Verlinden (CD&V) op een vraag naar de cijfers van Kamerlid Wouter Vermeersch (Vlaams Belang). “In elke individuele Vlaamse provincie zijn er meer trajectcontroles dan in gans Wallonië”, stelt Vermeersch vast. “En het leeuwendeel van deze trajectcontroles blijkt nog steeds niet te werken.”

Momenteel zijn er in dit land 156 trajectcontrolesystemen technisch klaar voor gebruik, waarvan 143 in Vlaanderen en slechts 13 in Wallonië. De meeste systemen vinden we in Oost-Vlaanderen (44), gevolgd door West-Vlaanderen (41), Antwerpen (24), Vlaams-Brabant (19) en ten slotte Limburg (15). “Voor het meeste van deze trajectcontroles is het echter nog wachten op voldoende personeelsleden in de Gewestelijke Verwerkingscentrales (GVC’s) vooraleer kandidaat-overtreders effectief kunnen worden beboet”, aldus Vermeersch. “Slechts een goede helft van de benodigde personeelsplaatsen zijn vandaag ingevuld. 71 op 126 plaatsen.”

“De trajectcontroles doen vooral Vlaams boetegeld vloeien naar het boetefonds”

“Daarbovenop zijn er nog 66 trajectcontroles aangesloten op het federale AMS-systeem, het ‘Automatic Number Plate Recognition (ANPR) Management System’, maar deze zijn nog niet geijkt, gehomologeerd of herijkt”, vervolgt Vermeersch. “Ook zijn er nog 76 trajectcontroles in voorbereiding om tegen het einde van het jaar te worden aangesloten op het federale netwerk.” Het Vlaams Belang stelt vast dat het telkens gaat om vier tot vijf keer meer installaties in Vlaanderen (54 – 60) dan in Wallonië (12 – 16).

Begin dit jaar kondigden minister Verlinden en Vlaams minister van Mobiliteit Lydia Peeters (Open Vld) fier aan dat er eindelijk een doorbraak was in het dossier van de niet-werkende trajectcontroles. De lang aanslepende problemen met de overkoepelende nationale databank zouden van de baan zijn. Maar nu blijkt er nog een groot tekort aan personeel om alle systemen operationeel te krijgen. “Vooral Vlaanderen investeerde miljoenen euro’s in die systemen, maar door de aanhoudende federale problemen staan deze werkloos te wezen”, besluit Vermeersch. “Het staat Wallonië uiteraard vrij om een eigen beleid te voeren, maar eenmaal de trajectcontroles effectief operationeel zal er vooral Vlaams boetegeld vloeien naar de federale staatskas. Hoe het geld terugvloeit naar de gewesten en hoe het geld uit het federaal boetefonds wordt verdeeld, is een nest waar een kat haar jongen niet in terugvindt. Dat maakt het systeem vatbaar voor kritiek.”